Filozofia analityczna poświęcona jest jednemu z najbardziej trwałych kierunków filozofii współczesnej. Nie bez kozery zresztą minione stulecie w filozofii określa się wiekiem analizy. Celem książki nie jest historyczny przegląd filozofii analitycznej, lecz próba jej metodologicznego uporządkowania i oceny, uwzględniająca nie tylko jej dobrze znane i często przedstawiane w podręcznikach czy zarysach filozofii współczesnej nurty i szkoły, ale także najnowsze tendencje. Napisana została z pozycji umiarkowanego zwolennika filozofii analitycznej, niedążącego do jej gloryfikowania i zdecydowanego potępiania innych kierunków filozofii współczesnej. Filozofom analitycznym należy się szacunek i uznanie przede wszystkim dlatego, że mają mniejszą skłonność do napuszonego i pretensjonalnego dyskursu filozoficznego niż zwolennicy innych kierunków czy stylów filozofowania, a ponadto nie tylko głoszą tezy i tworzą sugestywne koncepcje, lecz także podają na ich poparcie jasno sformułowane argumenty. Filozofia analityczna, podobnie jak inne kierunki filozoficzne, ma jednak swoje ograniczenia. Najprawdopodobniej niektóre z nich są po prostu ograniczeniami filozofii w ogóle. Jednakże są i takie, jak scjentyzm, ahistoryzm i naturalizm, które powodują, że dzisiejsza filozofia analityczna staje się coraz mniej inspirująca i niejednokrotnie sprowadza się do przyczynkarskiego powielania i rozwijania idei z pierwszej połowy XX w. Być może zatem nadszedł czas do przezwyciężenia odziedziczonych po poprzednim stuleciu opozycji i stylów uprawiania filozofii.