lustrowana historia kina polskiego to zawarte w jednym tomie syntetyczne ujęcie całych dziejów kina w Polsce. Autor rozpoczyna swoją opowieść od poprzedzających pierwsze pokazy filmowe zjawisk z zakresu kultury audiowizualnej XIX wieku i doprowadza ją do filmów, które miały premierę w listopadzie roku 2008. Wszechstronne omówienie znajdują tu wszystkie najważniejsze zjawiska z zakresu polskiej sztuki i kultury filmowej, a także przemysłu kinematograficznego. Przedmiotem analizy staja się najwybitniejsze polskie filmy fabularne, dokumentalne i animowane, przedstawione są biografie twórców i najważniejsze konteksty kina, a wszystko to włączone zostaje w obręb jednolitej narracji historycznofilmowej. Zachowując układ chronologiczny, autor pokazuje polskie kino w jego różnorodnych stylach, etapach, odmianach gatunkowych. Z właściwą sobie rzetelnością autor omawia początki kina na ziemiach polskich, dziesięciolecie polskiego kina niemego oraz klasyczne polskie filmy z lat trzydziestych. Przedstawia postawy i działalność filmowców polskich w czasie II wojny światowej oraz w czasach socrealizmu. Obszerne rozdziały poświęca epoce Szkoły Polskiej, okresowi Młodej Kultury oraz epoce Moralnego Niepokoju. Pokazuje sezon äSolidarnościö i reakcję filmowców na stan wojenny oraz nowe zjawiska w sztuce okresu transformacji ustrojowej nazwane przez autora Kinem Wolność. Zarazem dla każdego z jedenastu rozdziałów książki autor stara się znaleźć odrębną zasadę porządkującą, której źródło mieści się w kolejnych fazach procesu historycznego. Autorowi udało się połączyć dwa sposoby pisania o historii kina ukinofilską, czyli skupioną na faktografii i chronologii i kulturotwórczą. Jest to wielkim atutem tej pionierskiej pracy. Dzięki takiemu ujęciu autor przewartościowuje pewne dotychczasowe spojrzenia na historię polskiego kina. Dowartościowuje początki naszej twórczości filmowej, wpisując je w narodową historię pokazuje, że Szkoła Polska okazała się ponadczasowa, a ważny w swoim czasie nurt Moralnego Niepokoju znacznie gorzej zniósł próbę czasu. Brakowało do tej pory na polskim rynku wydawniczym takiej syntetycznej, jednotomowej, grubej i ilustrowanej historii filmu polskiego. Książka profesora Tadeusza Lubelskiego to opracowanie naznaczone wielka wiedzą i osobowością autora, jednego z najwybitniejszych dziś znawców tej dziedziny ale i zbiór głosów innych osób tego filmowego świata. Możemy poczytać o ludziach filmu i ich dziełach. Niemal na każdej stronie trafimy na interesujący i jeśli nie powszechnie nieznany, to przynajmniej niezwyczajnie podany fragment na temat polskiego kina. Kina, które w ujęciu autora jest sztuką a nie tylko filmem. Sztuką, która potrafi zmieniać, wartościować, inspirować, bawić zapadać w pamięć i historię. Wielką atrakcją tej pozycji są konteksty omawianych wydarzeń, raz po raz przywoływane i komentowane przez autora celnym zdaniem lub frazą lub jakby od niechcenia rzucone na przypisowym marginesie anegdoty o polskiej kinematografii. To właśnie ta dygresyjna narracja sprawia, że napisany z naukową skrupulatnością tekst czyta się niezwykle łatwo i przyjemnie. Jak zaznacza sam autor kino polskie traktuje jako cząstkę kultury narodowej i zajmuje się filmami, które zostały intencjonalnie do tej kultury stworzone. ö W ten sposób cała, sto kilkanaście lat licząca historia kina polskiego zostaje tu opisana jako cząstka kultury narodowej Polakówö. Jak przystało na opracowanie naukowe publikacja posiada niezwykle bogate przypisy, bibliografię, indeks nazwisk i filmów. Obok dużej ilości zdjęć i fotosów umieszczonych w tekście w książce znajdują się także 32 kolorowe wkładki prezentujące fotosy filmowe. Profesor Tadeusz Lubelski u krytyk i historyk filmu, tłumacz. Jest dyrektorem Instytutu Sztuk Audiowizualnych UJ, przewodniczącym Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk, członkiem Europejskiej Akademii Filmowej, autorem wielu ciekawych książek z zakresu sztuki filmowej.