Edmund Czapliński (ur. 15 listopada 1874, zm. 24 marca 1953) u samorządowiec polski. W latach 1915-1919 był burmistrzem miasta Dąbie. Inicjator budowy gimnazjum filologicznego w Dąbiu, które uruchomione zostało 1 września 1918. 10 listopada 1919 roku podjął obowiązki sekretarza Nadzwyczajnej Komisji Rewizyjnej Sejmu Ustawodawczego. 1 lutego 1920 objął stanowisko pomocnika referenta w Zarządzie Centralnym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Pracował w Sekcji Bezpieczeństwa Publicznego i Prasy, w Wydziale Bezpieczeństwa. 8 czerwca 1925 awansowany do VIII stopnia adiunkta przez ministra Ratajskiego. 26 sierpnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. 4 grudnia 1931 ponownie wybrany burmistrzem Dąbia, urzędowanie rozpoczął 15 grudnia tegoż roku. Z ustnych relacji wynika, że wyboru tego dokonano obligatoryjnie, bez wiedzy samego zainteresowanego, a po wyborze delegacja mieszkańców udała się do Warszawy oznajmić to Czaplińskiemu i namówić go w ten sposób do powrotu do Dąbia. Ważnym wątkiem działalności Edmunda Czaplińskiego była jego twórczość literacka. Drukiem ukazało się kilka jednoaktowych sztuk teatralnych i kilka powieści. Wśród sztuk teatralnych wymienić można: Strajk na wsi, Zapach piżma, Reduta na poddaszu, Prowincjonalne tango. Opublikowane powieści to: Romans Pani Burmistrzowej, Ludzie idei, a także cztery, które łączył wspólny temat u handel żywym towarem u Cenny towar (zalecana jako lektura przez Polski Komitet Walki z Handlem Kobietami i Dziećmi), Wesele Alfonsa, Grzech Anki i Pani Balbina i S-ka. We wszystkich utworach E. Czapliński dobitnie oddawał obraz życia prowincjonalnego, panujące na prowincji relacje osobowe. Powieść Ludzie idei otrzymała nagrodę "Przeglądu Pożarniczego", a Reduta na poddaszu wystawiana była w teatrze warszawskim Nowe Miniatury.