Połączenie kierunku instytucjonalno-ewolucyjnego z neoinstytucjonalnym. - Analiza transformacji gospodarki polskiej z instytucjonalnego punktu widzenia. Większość podręczników ekonomii zawiera opis mechanizmów, w których nie ma ludzi. Są przedmioty lub byty wirtualne: popyt, podaż, kapitał, siła robocza, inflacja, stopy procentowe. A tymczasem w gospodarce (i szerzej, w społeczeństwie) są żywi ludzie, niekoniecznie świadomi tego, że w danym momencie są generatorami podaży lub (w kilka godzin później) popytu, rzadko mający wiedzę o technikach optymalizacyjnych, nie mówiąc już o ich stosowaniu. Ponieważ metody standardowej ekonomii nie wyczerpują rzeczywistości zwiększa się zainteresowanie ekonomią instytucjonalną, która zajmuje się regułami działania podmiotów. Doskonałym przykładem zmiany organizacyjnej i instytucjonalnej jest transformacja gospodarki w Polsce. Transformacja instytucjonalna była traktowana jako oczywista i bezproblemowa. Z czasem okazało się jednak, że nie można bezkrytycznie przenosić reguł, które sprawdziły się w innych krajach, ale w innym kontekście historycznym i społecznym. Wbrew nadziejom transformacja nie stała się uprzywilejowanym przedmiotem badań ekonomii instytucjonalnej. Żaden z głównych kierunków ekonomii instytucjonalnej nie przewidywał odgórnego i porównywalnego z rewolucją trybu wprowadzania instytucji. Podczas gdy kierunek instytucjonalno-ewolucyjny koncentrował się na stopniowych zmianach oddolnych, kierunek neoinstytucjonalnym do niedawna w ogóle odcinał się od badania zmian instytucji ogólnych. Niniejsza książka dotycząca ewolucji instytucji jest pracą korzystającą z metod obu tych kierunków.