Magiczna opowieść o trójce charyzmatycznego rodzeństwa jest pretekstem do rozważań na temat istoty sztuki i praw, jakie nią rządzą. Jest to również historia utraty wiary w Boga i dramatycznej walki o ocalenie ludzkiej godności po tej stracie. To próba odpowiedzi na pytanie, jak dbać o tę godność wobec uporczywych ataków złego losu. To także apoteoza wartości ludzkiego życia i życia jako zjawiska kosmicznego, tak pięknie odmiennego od reszty materii. To pochwała miłości jako jedynej siły zdolnej przeciwstawić się nieubłaganej obojętności biologii. To zarazem, kolejny w naszej literaturze, głos przywiązania do Ojczyzny i jej zawiłych losów. Bogactwo wątków i tematów zawartych w tej książce jest dość nietypowe dla utworów, do jakich przyzwyczaiła nas literatura współczesna, ale czyta się ją jednym tchem, jakby w nadziei dotarcia do odpowiedzi na stawiane w niej wciąż pytania. Naszym zdaniem autor tej nadziei nie zawodzi. Ważna, inteligentna książka dla inteligentnych czytelników, powieść o tym, jaką rolę mogą i powinny odgrywać w życiu współczesnego człowieka takie sprawy, jak Bóg, absolut, metafizyczne przeżycie. Sprawy, których obecność w świecie opanowanym przez popkulturowy hałas trudno dostrzec. Taką powieść mógł napisać tylko człowiek mający za sobą wiele gruntownie przemyślanych doświadczeń życiowych. Marek Weiss wprawdzie debiutuje dopiero jako pisarz, ale jest człowiekiem, który uporządkował na swój własny użytek obraz świata i teraz to prywatne "porządkowanie" przekształca w literaturę. Stąd główny walor jego powieści: autor nie boi się spraw ważnych, a nawet podstawowych dla każdego przenikniętego autorefleksją życia i potrafi o nich pisać lekko i jednocześnie z pasją. BOSKIE ŻYCIE to barwna historia trójki rodzeństwa, które robi bajeczną karierę artystyczną. Zgodnie z dwuznacznym tytułem wiodą boskie życie i jednocześnie starają się całe swoje życie nasycić głębszą treścią, określić jakoś względem Boga i wszystkiego, co w naszym kręgu cywilizacyjnym z nim się łączy. I nie chodzi im o mniej czy bardziej zdyscyplinowane dopełnianie rytuałów wynikających z instytucjonalnej religijności - im chodzi o autentyczne przeżycie duchowe. Najmniej problemów ma z tym brat-pisarz. Jest on autorem kilku powieści, które naturalne ludzkie dążenie do poznania absolutu przetwarzają w literaturę o komercyjnych walorach, i to tak silnych, że odnosi międzynarodowy sukces. Sukces sprawia, że narasta w nim poczucie panowania nad wszystkim, czego dotyka jako pisarz i pisanie zaczyna traktować z lekkim dystansem i cynizmem. Czy to jest przyczyną kary, jaka wymierza mu los? Z kolei siostra-primabalerina programowo odstawia całą sferę przeżyć duchowych na margines swojego życia. Balet, sztuka która uprawia i w której odnosi światowe sukcesy, każe jej w naturalny sposób skupić się na fizyczności, więc duchowość mierzi ją i też z lekka nudzi. Wszystko co w jej życiu duchowe jest konsekwencją doskonałości tańca - pracy ciała. Nie znaczy to, że nie przeżywa duchowych rozterek i pozbawiona jest wrażliwości, o czym przekonuje finał powieści. I wreszcie najmłodszy z tej trójki - w gruncie rzeczy centralna postać powieści Weissa - człowiek, który przeżywa najwięcej życiowych zwrotów, bo duchowe poszukiwania mają w jego przypadku wartość poszukiwań rzeczywiście najistotniejszych i najgłębszych. W dorosłość wkracza jako niezwykle utalentowany tancerz, ale sfera fizyczna życia, na której mógłby się skupić, jak siostra, nie wystarcza mu. Droga do artystycznej boskości nie zaspokaja jego ambicji - dostrzega pustkę tanecznej wirtuozerii. Trafia do kontemplacyjnego zakonu, ale i tu długo nie wytrzymuje, bo dochodzi do wniosku, że klasztorny bezruch nie jest dla niego. Zostaje kimś w rodzaju śpiewającego kaznodziei, odnosi wielki sukces, staje się guru oraz idolem młodego pokolenia, które instynktownie stara się zapełnić swoja duchową pustkę. Ale i w tej roli zaczyna się źle czuć, gdy zaczyna być obiektem komercyjnych zabiegów i czuje, że jego czyste intencje mogą stać się obiektem manipulacji. Weiss śmiało opisuje trzy główne postawy wobec religijności, czy ujmując rzecz nieco szerzej - duchowości: komercjalizacja, odrzucenie i autentyczne poszukiwanie. Robi to z talentem i z wyczuciem lokuje całą tę problematykę w scenerii dzisiejszego świata, który oferuje mnóstwo możliwości realizowania innego modelu życia, zniechęcających człowieka do życia duchowego. Powstała ważna powieść, jedna z niewielu ważnych we współczesnej polskiej literaturze. Marek Weiss - jest reżyserem teatralnym i operowym, dyrektorem Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Ma w swoim dorobku kilka cenionych inscenizacji dramatów Szekspira, ale przede wszystkim znany jest z prac operowych na scenach całego świata. Leszek Bugajski