Opowiadanie "Kobieta zawiedziona" należy do najbardziej udanych utworów Simone de Beauvoir (1908-86). Jest to utrzymana w formie pamiętnika historia kilkunastu miesięcy życia 40-letniej kobiety, której małżeństwo przechodzi kryzys. Monika dowiaduje się pewnego dnia, że jej mąż ma romans. Bohaterka pozornie godzi się z tym, mając nadzieję, że to chwilowa fascynacja. Przygoda męża nabiera jednak cech trwałości, zaś atrakcyjna rywalka stopniowo zajmuje w życiu Maurycego miejsce Moniki. Ta stara się walczyć o męża różnymi sposobami - to konstruując żałosne intrygi, to znów poszukując winy we własnym postępowaniu. Jej uporządkowane i stabilne życie wali się w gruzy, Monika bowiem nie może pogodzić się z tym, że zostaje sama. "Drzwi do przyszłości otworzą się powoli i zobaczę, co się za nimi kryje. To przyszłość. Drzwi do przyszłości otworzą się. Powoli. Niewzruszenie. Stoję na progu. Są tylko te drzwi i to, co za nimi czyha. Boję się. I nie mogę nikogo zawołać na pomoc. Boję się" - brzmi ostatni zapis w pamiętniku Moniki. "Wiek Umiaru" pokazuje problem starzenia się i próbę akceptacji tego co nieuniknione. Śledząc zapiski głównej bohaterki widzimy jak słysząc z ust męża słowo 'starość' aż się wzdryga na nie, nie mogąc znieść tego, że on się z tym godzi a zwłaszcza, że wątpi iż nic już nowego nie osiągnie w swej dziedzinie. Sama ma masę pomysłów i jest w trakcie pisania pracy... jednak po pewnym czasie i Ją dopada myśl o niemocy twórczej, gdy wydany pierwszy tom Jej dzieła nie okazuje się niczym odkrywczym a wręcz powtórką tego co już wcześniej zawarła w innych swych dziełach...Wszystko przestaje mieć swój czar i nic Ją nie cieszy co dodatkowo pogłębia nieporozumienie z mężem oraz konflikt z synem, który chce iść własną drogą i odwraca się od ideałów zaszczepionych mu przez rodziców...