W edukacji kulturalnej osobiste przeżycie odgrywa szczególna rolę. Bez niego trudno mówić o pełnym odbiorze kultury. Pomocniczych metod dostarczyć tu może niewątpliwie pedagogika zabawy, która stawia na osobowy kontakt pomiędzy uczestnikami zajęć, uczenie się przez doświadczenie, kreatywne kształtowanie rzeczywistości i samoodpowiedzialność. Pedagogika ta zakłada podejmowanie takich działań edukacyjnych, które umożliwiałyby intuicyjne, oparte na odczuciach, cielesno-zmysłowe i kreatywne, a nie tylko intelektualne, spotkanie z rzeczą, w tym także z kultura i jej wytworami. Zachęca do uzewnętrzniania wrażeń, wymiany osobistych doświadczeń za pomocą różnorodnych kreatywnych środków wyrazu. Nauczyciel-animator ma umożliwiać, inspirować i wspierać świadome, twórcze współkształtowanie otoczenia. Potrzebne do tego jest otwarcie się na nowe pomysły, projekty, inicjatywy, nowe rozwiązania. Kreatywność jest podstawą rozwoju kultury. Podmiotowe podejście do jednostki stwarza szansę na kształtowanie osobowego modelu kultury, na wspieranie własnego rozwoju uczestników, jak i przygotowanie ich do dialogu i współpracy z innymi. Niniejsza publikacja nie ma za zadanie dostarczenia usystematyzowanej wiedzy na temat edukacji kulturalnej ani przedstawienie konkretnego programu działań edukacyjnych w tym zakresie. Jest raczej zbiorem różnorodnych propozycji podejmowanych zarówno w ramach nauczania przedmiotów szkolnych, jak i organizacji czasu wolnego dzieci i młodzieży. Książka umownie podzielona została na dwa działy: Literatura u sztuka u teatr i Dziedzictwo kulturowe. Publikacja z pewnością nie dotyka wszystkich zagadnień związanych z edukacją kulturalną. Jej celem jest przede wszystkim zainspirować Czytelnika do poszukiwania własnych dróg i rozwiązań.