Najmniej chyba znaną specjalnością Schaeffera jest grafika. Ukazał się właśnie album-katalog prac plastycznych profesora, wydany na 60-lecie jego twórczości kompozytorskiej. To nie pomyłka. Grafiki te mają wiele wspólnego z muzyką: artystyczny kształt przybierają najpierw partytury z lat 60., potem kompozycje graficzne usamodzielniają się, dążą ku abstrakcji (jak muzyka), a ich autor posługuje się głównie techniką kolażu. Wielobarwny album prezentuje partytury graficzne i grafiki powstałe od początku lat 60. do dziś. Uzupełniony jest esejem Jadwigi Marii Hodor (muzykologicznym jednak, szkoda, że nie jest to krytyka sztuki) oraz rzeczą cenną: katalogiem prac artysty z podziałem na liczne dziedziny jego twórczości. Prace plastyczne Schaeffera, jak zapewnia autorka szkicu, sugestywne, funkcjonalne, przejrzyste i dopracowane w każdym szczególe, rozczarowują jednak jako dzieła sztuki wizualnej. Są do siebie podobne, nawet gdy pochodzą z odległych lat, składają się z fragmentów zapisu nutowego, różnych znaków i symboli oraz mozaiki wielobarwnych prostokątów. Najmniej ciekawe są grafiki komputerowe z lat 1999-2006: statyczne kompozycje prostokątów i wieloboków o ostrych, nasyconych barwach. Autor czasem wkleja swoje zdjęcia. Pomysły kompozycyjne powracają, Schaeffer, tak twórczy i pełen inwencji jako muzyk, jako plastyk się nie rozwija. Abstrakcja geometryczna, której był zawsze wierny, pozostaje wyrazowo martwa. Wycinanki Schaeffera sytuują się dziś w pobliżu cepeliowskich kogutków. Nadzieję przynoszą prace, w których odkłada nożyczki i bierze do ręki farby, jak w Collage X, Lecture czy Collage Y.