Wraz z ujawniającym się dużym zainteresowaniem edukacją politologiczną stawiane są fundamentalne pytania dotyczące tożsamości tej dyscypliny poznania, m.in. takie, jak np., w czym wyraża się jej odrębność wobec innych dyscyplin poznania humanistycznego, historii politycznej, socjologii polityki, filozofii polityki? Jakie są fundamentalne pola jej zainteresowań badawczych? W czym wyraża się jej powołanie - czy jest stricte naukowe, czy też terapeutyczne? Jakie sąjej wyznaczniki metodologiczne? Obecnie w rozwoju politologii w Polsce obserwuje się ścieranie się dwóch modeli, tj. 1. eklektycznego, interdyscyplinarnego formułowania rdzenia nauk o polityce, 2. teoretycznego, zorientowanego na ujawnianie odrębności dyscypliny. Model pierwszy nosi nierzadko znamiona amatorszczyzny; rozpoznawanie zjawisk politologicznych ujmowane jest przez pryzmat potocznego doświadczenia politycznego; potoczna wizja świata polityki zastępuje ład teorii polityki. Rzeczywistość ta czyni, że politologia w percepcji innych dyscyplin naukowych jawi się jako "sfera nie posiadająca specjalistów", a zatem i ustalenia poznawcze z tego zakresu są mało wiarygodne; wskazuje się, że w poznaniu tym dominuje perspektywa potocznego doświadczenia społecznego oraz, że ujawnia się bezpośrednia ingerencja motywacji ideologicznie politycznych w proces badawczy. Dyscyplina tym samym pogrąża się w syndromie "służalczości", co wyraża się w preferencji i unikach tematycznych, w stosowaniu subiektywnych kryteriów selekcji materiału faktograficznego, jego interpretacji oraz prezentacji wyników badań. Model drugi jest uszczegółowieniem ogólnego paradygmatu rozwoju nauki. Generuje go zorientowanie na budowę teorii rozwoju zjawisk i procesów politycznych, na umiejscawianie ich wśród obiektywnych prawidłowości ładu kulturowo-cywilizacyjncgo; fundament modelu tworzą dyrektywy metodologiczne odrębne dla tej dyscypliny