Praca przedstawia współczesną społeczność polskich Żydów, na nowo odradzającą się od końca lat 70. XX wieku oraz relacje polsko-żydowskie na tle zmieniającego się kontekstu społeczno-historycznego. Głównym celem publikacji jest prześledzenie działalności osób, środowisk i organizacji zaangażowanych w dialog polsko-żydowski w latach 1979-1997 w Polsce oraz dokonanie bilansu dotychczasowych osiągnięć w tym zakresie. Podejmowana problematyka została zacieśniona do obszaru Polski. Za punkt wyjścia niniejszej pracy przyjęto rok 1979, gdyż wówczas powstała pierwsza niezależna od oficjalnego przedstawicielstwa Żydów w Polsce organizacja żydowska po roku 1968 pod nazwą Żydowski Uniwersytet Latający (ŻUL). Rok 1979 to także data pierwszej pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Ojczyzny i jego wizyta w byłym obozie zagłady Auschwitz-Birkenau, która stała się ważnym krokiem na drodze do wzajemnego zbliżenia Polaków i Żydów. Za cezurę końcową obrano rok 1997, kiedy Sejm przyjął ustawę o stosunku państwa do gmin wyznaniowych żydowskich, która miała przełomowe znaczenie dla Żydów w Polsce, bowiem problem prawnego uregulowania statutu gmin żydowskich oraz rozwiązanie kwestii materialnego dziedzictwa przedwojennych gmin był jednym z najważniejszych postulatów, wysuwanych przez przedstawiciel społeczności żydowskiej w Polsce w omawianym okresie. Ponadto ważnym punktem odniesienia jest rok 1989, ponieważ w rezultacie dokonanej w tym czasie transformacji społeczno-ustrojowej stało się możliwe ujawnienie tłumionych wcześniej aspiracji i potrzeb społeczności żydowskiej, a także podejmowanie publicznych i zinstytucjonalizowanych działań. Rok 1989 zapoczątkował też nową "erę" w polityce państwa polskiego wobec mniejszości narodowych