Monografia Szermierka w Polsce w latach 1945 - 1989 obejmuje takie zagadnienia jak tradycje szermierki i losy polskich szermierzy w latach II wojny światowej - rozwój szermierki po II wojnie światowej - szermierka w szkolnictwie oraz w wojsku - przemiany w technice, taktyce i stylu walki - szermierka w innych dyscyplinach sportu oraz sporcie niepełnosprawnych - szermierka w wfilmie, teatrze oraz w muzyce i sztukach plastycznych - zjawiska niepożądane w sporcie szermierczym - szkolenie i wyniki sportowe polskich szermierzy. Pozycja dla miłośników szermierki, trenerów, zawodników, instruktorów. Umiejętność władania białą bronią cieszyła się od najdawniejszych czasów dużym uznaniem społecznym. Broń, będąca jedną z dziedzin kultury materialnej człowieka oraz pozostałością wszystkich kultur, przyczyniała się do rozwoju jego sprawności fizycznej i umysłowej. Służyła celom militarnym, paradnym, sakralnym, insygnialnym, ceremonialnym, myśliwskim i sportowym. Ewolucji jej sprzyjał rozwój działań wojennych, zmiana uzbrojenia armii i sposobów walki, rywalizacja na turniejach rycerskich. Wywodząca się z rzemiosła wojennego sztuka szermiercza rozwijała się z różną intensywnością w poszczególnych epokach. Popularna była i jest niemal we wszystkich kulturach od tysiącleci. Zanim stała się sportem, minęły tysiące lat1. Sprzyjały temu studia teoretyczne i praktyczne nad bronią, działaniami i akcjami mistrzów2. Na ziemiach polskich szermierkę określano jako sztukę fechtunku. Wtopiona mocno w tradycję, podobnie jak w innych krajach, dostosowywała się w różnych okresach do zachodzących zmian, do rozwoju technicznego i do wizerunku walk odpowiadającego duchowi czasu3.Na świecie termin szermierka istniał znacznie wcześniej niż w Polsce. Niektórzy nazwę tę wywodzą od staroindyjskiego słowa carma albo od słowa skrimen pozostawionego nam przez Skandynawów, starofrancuskiego escremie czy eskermie4 bądź staroniemieckiego skrimen, które z czasem przekształciło się w schirmen, czyli chronić, bronić się, parować. Termin ten uległ także zmianom przegłosowym na esgri-ma u Hiszpanów, escrime we Francji i scherma u Włochów. Słowo fechtowanie pojawiło się po raz pierwszy w przekładzie Biblii Marcina Lutra (1522), myśli się tu jednak raczej o ludowo-sportowej walce na pięści, jaką apostoł Paweł opisał w pierwszym liście do Koryntian6. Szermierkę zdefiniował w 1409 r. mistrz Fiore dei Liberi da Pre-mariacco. Tekst Maestro da Premariacco, zatytułowany Flos duellatorum (w tłumaczeniu z łac. Kwiat pojedynkowiczów), uznany został przez Renzo Nostiniego za äpomnik kulturalny i historyczny" oraz dzieło wartościowe dla szermierki i sportu włoskiego.