Lewiatan, jedno z mitologicznych przedstawień chaosu, w wymiarze symbolicznym, od czasów Tomasza Hobbesa, który tak nazwał swój traktat o teorii państwa, często pojawia się w tytułach dzieł poświęconych degradującemu charakterowi państwa lub miasta. W rozumieniu Autora książki äTrzewia Lewiatanaö to wewnętrzna struktura miasta, którą próbowano uporządkować za pomocą utopijnej idei miasta-ogrodu. Idea miasta-ogrodu i jej realizacje w XX wieku zmieniły oblicze zachodu w takim samym stopniu, w jakim przyczyniły się do tego egalitaryzm, powszechna edukacja i rewolucja obyczajowa. Posiadanie własnego domu i związane z tym poczucie suwerenności przestało być przywilejem elit, jest dzisiaj powszechnym prawem, przedmiotem masowej konsumpcji i obiektem kultury popularnej. W tym znaczeniu idea miasta-ogrodu należy do wielkich tematów XX wieku, które skłaniają do refleksji nad kondycja europejskiej cywilizacji i prowokują pytania o jej cechy istotowe. Autorefleksja taka, w tradycji Zachodu, od prawie 200 lat poprzedzana jest antropologiczną forpocztą u eksploracją obszarów nieznanych i peryferyjnych, przez samą kulturę uznanych za marginalne u i tej to intelektualnej dyspozycji nasza cywilizacja zawdzięcza zdolność, przekraczania ograniczeń czasu i miejsca. To wyjaśnia, dlaczego w kwestii miasta-ogrodu zabiera głos antropolog kultury i dlaczego ważny jest w tym ujęciu polski punkt widzenia, umiejscowiony w międzynarodowej topografii The Garden City movement właśnie na jego dalekich rubieżach. Zapewnia to poczucie dystansu i daje możliwość ujawnienia swoistych cech przedmiotu badań.