Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej w 2004 roku skutkuje koniecznością realizacji programów modernizacji, które przyjęła Wspólnota w strategii lizbońskiej, oraz poprzedzających strategię założeń polityki gospodarczej, technologicznej i społecznej. Społeczeństwo informacyjne jest jednym z podstawowych obiektów modernizacji gospodarki europejskiej oraz europejskiego modelu społecznego, mającego zapewnić Unii Europejskiej konkurencyjność na globalnych rynkach, efektywne współzawodnictwo z gospodarką amerykańską i jednoczesne zachowanie europejskich wartości społecznych, takich jak: prawa człowieka, solidaryzm społeczny, powszechny dostęp do infrastruktury informacyjnej. W pracy Europejski model ... autorka poddaje analizie proces ewolucji polityki Unii Europejskiej w dziedzinie informatyzacji, zmiany technologicznej, nowych jakości w gospodarce, edukacji, polityki społecznej i regionalnej oraz integracyjnej w kontekście globalnych problemów wieku informacji. Proces ten, rozpoczęty w połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku wraz z ogłoszeniem przez Unię Europejską założeń budowy europejskiego społeczeństwa informacyjnego, uwikłany jest w ścierające się w polityce europejskiej koncepcje neoliberalne i zasady ochrony tożsamości oraz model społecznej Europy. Globalne społeczeństwo informacyjne wymusza zmianę tradycyjnych paradygmatów, zmienia relację miedzy państwem narodowym a strukturami międzynarodowymi, zmienia proces pracy i kruszy podstawę państwa socjalnego, komercjalizuje sferę publiczną, sprzyja indywidualizacji i osłabia tradycyjne kontrakty społeczne, zmienia zasady komunikacji społecznej oraz komunikowanie masowe. Wszystko to stanowi poważne wyzwanie dla europejskiej koncepcji solidaryzmu społecznego, w szczególności po rozszerzeniu Unii Europejskiej o państwa o niższym potencjale ekonomicznym i technologicznych od państw äpiętnastkiö.Społeczeństwo informacyjne jest społeczeństwem wysokiego ryzyka, generuje nowe nierówności społeczne i nowe podziały. Europejska strategia informatyzacji ściśle połączona z polityką ekonomiczną, edukacyjną i społeczną, ma na celu minimalizację tego ryzyka i budowę społeczeństwa informacyjnego dla wszystkich Europejczyków. Strategia ta prowadzi do powstania wspólnych europejskich przestrzeni połączonych infrastrukturą nowych technologii informacyjno-komunikacyjnych w dziedzinie nauki, edukacji, zatrudnienia, ochrony zdrowia, sfery publicznej, kultury. Niniejsza praca analizuje skutki nowej modernizacji, a także skutki polityki europejskiej w tej dziedzinie w szerokim kontekście zjawisk i procesów określanych przez Manuela Castellsa wiekiem informacji. Analizy te stanowią istotny materiał dla decyzji politycznych i ekonomicznych w polskiej strategii budowania społeczeństwa informacyjnego.