Zapis reporterskich wypraw Wojciecha Jagielskiego na Kaukaz i Zakaukazie w czasach, gdy na ruinach radzieckiego imperium powstawały tam nowe, niepodległe państwa, budził się nacjonalizm i odżywały odwieczne konflikty, przedstawionym z perspektywy ostatnich tragicznych wydarzeń w tamtym rejonie świata. Książka opatrzona jest wstępem Ryszarda Kapuścińskiego. Narody zamieszkujące te ziemie u Ormianie, Gruzini, Osetyjczycy, Azerowie i dziesiątki innych u przekonane o swej wyjątkowości, kolejny raz chwyciły za broń, by mścić się na sąsiadach za winy pradziadów i bronić niedawno odzyskanej wolności przed otaczającymi ich mocarstwami u Rosją, Iranem i Turcją. W tej skomplikowanej mozaice ludów i kultur, wśród niezliczonych linii frontu Jagielski poszukuje źródeł wzajemnych urazów oraz tego, co dzieli i co łączy zwaśnionych sąsiadów. Dzieje całych narodów nie przesłaniają mu losów pojedynczych ludzi; wplata w swą opowieść historie kontrowersyjnych przywódców u choćby Dżaby Joselianiego, który z gruzińskiego Robin Hooda przedzierzgnął się w intelektualistę, by potem założyć młodzieżową partyzantkę, czy Eduarda Szewardnadze, porównywanego przez Gruzinów do Hamleta, Ryszarda II i Makbeta jednocześnie u oraz zwykłych ludzi spotkanych przypadkiem na szlaku swych podróży. Jagielski opowiada o mieszkańcach Oczamcziry, którzy wieczorami zbierali się na plaży, by podziwiać wymianę ognia między rosyjskimi okrętami a ulokowaną w mieście artylerią, o obywatelach Inguszetii, którzy ogłosili niepodległość nie mając własnego państwa, o pacjentach szpitala psychiatrycznego w Czermenie, którzy właśnie dzięki wojnie zaczęli żyć życiem normalnych ludzi, i inne historie, które składają się na opowieść fascynującą i tragiczną zarazem.