Być może ma rację profesor Władysław Bartoszewski pisząc w przedmowie do tej książki, iż język tych wspomnień i ich istota są bardzo niedyplomatyczne. Ale są za to bardzo ludzkie.Nie bez powodu wspomnienia Szewacha Weissa - obecnego ambasadora Izraela w Polsce - mają tytuł Ziemia i chmury. Nie polityka i diaspora, nie wojna i pamięć, nie Jedwabne i Schulz. To właśnie ziemia i chmury najgłębiej wryły się w pamięć ocalałego z Zagłady Weissa.Pierwszą część książki stanowią wspomnienia Szewacha Weissa z okresu dzieciństwa w Borysławiu, z czasu Zagłady, której unikną m.in. dzięki pomocy swoich najbliższych sąsiadów - Polaków. Weiss wraz ze swoimi rodzicami ukrywał się ponad trzy lata w podwójnej ścianie budynku i w piwnicy. W 1947 roku wyemigrował do Izraela. Tam po wielu latach edukacji, odbytej służbie wojskowej, pracy w radiu i karierze uniwersyteckiej został przewodniczącym Knessetu i przewodniczącym Światowej Rady Yad Vashem. Był jednym z najbliższych współpracowników zastrzelonego w 1996 roku Ichcaka Rabina. Drugą część książki wypełniają rozważania i uwagi Szewacha Weissa na temat współczesnych wydarzeń w Polsce i na świecie. Ziemia i chmury to książka przede wszystkim szczera. Dlatego też nie mogło w niej zabraknąć tematów trudnych, tematów które dzielą i niejednokrotnie, na wiele miesięcy zaprzątają uwagę opinii publicznej. "Oczywiście - mówi Weiss - gdyby nie okupacja hitlerowska, nie byłoby Jedwabnego. Żydzi mieszkaliby dalej w swoich miasteczkach. Ale próbą człowieka, próbą człowieczeństwa są sytuacje ekstremalne, niezwykłe trudneö. W innym zaś miejscu, rozmawiając o sprawie fresków Schulza stwierdza: "Dlaczego można wywozić z Polski do Waszyngtonu, a z Drohobycza do Jerozolimy nie?! Jeżeli wolno jedno, wolno i drugie!ö Język polemiki i dyskusji jest tworzywem - ziemią - drugiej części książki. Tworzywem pierwszej części jest wspomnienie, ulotne i urzekające jak chmury. Ziemia i chmury.Ziemia i chmury to bardziej książka wspomnieniowa aniżeli wywiad - rzeka. Joanna Szwedowska nie narzuca się Weissowi ze swoimi pytaniami. Dyskretnie pozwala swemu rozmówcy przebyć jeszcze raz bolesną i dramatyczną drogę z kraju dzieciństwa - ukraińskiego Borysławia, przez gehennę II wojny światowej do Ziemi Obiecanej. Potrafi spokojnie i z rozwagą wsłuchać się w argumenty swego rozmówcy w sprawie Jedwabnego, fresków Schulza czy postawy radykalnych środowisk katolickich. Ziemia i chmury nie są dyskusją Polaka i Żyda (Weiss nie lubi słowa Żyd twierdząc, że zakonotowana jest w nim pogarda). Są przede wszystkim wysłuchaniem człowieka. Szewach Weiss mówi w Ziemi i chmurach z wielu pozycji - jako ambasador Izraela, żydowskie dziecko ocalałe z Zagłady, samotna jednostka obciążona bolesną pamięcią, czasem mówi jak polityk i dyplomata. Zawsze jako człowiek, z którym można, czasem należy się spierać, ale którego należy wysłuchać.Szewach Weiss nigdy nie utracił świadomości swego pochodzenia. Jego po wielu latach powrót do Borysławia odkrył przed nim samym prawdę o tym, jak silna jest więź człowieka z krajem, który ukształtował jego dzieciństwo i życie jego rodziców. Na koniec jeszcze raz przywołajmy słowa Władysława Bartoszewskiego: "Opowiadanie o życiu, o ludziach i o kraju, w którym żyje, i o Polsce, czyli kraju, który był jego pierwotną ojczyzną, wciąga czytelnika i powoduje w wielu punktach chęć dyskusji, w niektórych sprzeciwu, w innych aprobaty, a w sumie jest niezmiernie ciekawym społecznie i psychologicznie obrazem myślenia uczciwego, prostego, prawego człowieka, który mógł być jednym z nasö.