Wychowanie, podobnie jak życie, jest kategorią wieczną. Jako proces i funkcja różnorodnych dziedzin oraz aktywności ludzkiego życia, jego dokonań i skutków - pojawiło się wraz z człowiekiem. To właśnie relacje "z drugim" (jednostką, grupą, szerszymi układami) stanowią od wieków obiekt dociekań filozoficznych, a od kilku wieków pedagogicznych lub socjologicznych, głównie po to, ażeby wyjaśnić czy też modelować kształt zachowań jednostkowych lub społecznych. Dzięki różnorodnym interakcjom międzyludzkim mogą istnieć i rozwijać się struktury społeczne (grupy, organizacje, społeczności, instytucje kulturalne i edukacyjne), a także kulturalne systemy symboli (ęzyk, technologie, zasoby wiedzy, wartości, przekonania czy normy). Interakcje, wzajemne relacje indywidualne i społeczne oraz społeczne struktury i kultura są nawzajem ze sobą powiązane. Żaden z tych komponentów nie mógłby istnieć bez pozostałych (Turner 1998, s. 74). Tak więc, jak twierdzi George H. Mead, interakcje są najbardziej podstawowymi procesami społecznymi, dzięki którym utrzymana jest tożsamość kulturowa społeczeństwa, jednostek i pośrednich układów społecznych (Mead 1975). Stąd też relacjonizm i interakcjo-nizm oraz wynikająca z nich teoria wymiany społecznej, stanowić mogą solidną wykładnię teoretyczną dla współczesnych odniesień pedagogicznych i edukacyjnych. Założenie podstawowe stanowi tutaj teza o przedmiocie poznania naukowego, którym są właśnie stosunki (z łac. relatrio) społeczne między podmiotami, zjawiskami lub zdarzeniami, a nie same rzeczy czy fakty. Takie jest stanowisko skrajnie pojętego interakcjonizmu w układzie ontologicznym, rzeczowym. Jest też jego subiektywne, psychologiczne podłoże, które w ujęciu Ervinga Goffmana interakcję uznaje za rodzaj inscenizacji teatralnej, dziejącej się na scenie ludzkiego życia i za jego kulisami (Goffman 1981). Poprzez relacje z innymi i dzięki nim, pełnimy i uczymy się różnorodnych ról społecznych.